Leo's Boekenblog

  Toen Simon Vestdijk op 23 maart 1971 overleed, was de literaire wereld van Nederland in rouw. De enige Nederlandse auteur die ooit officieel in aanmerking kwam voor de toekenning van de Nobelprijs voor Literatuur, een man van wie elk boek serieus werd besproken in talloze kranten en tijdschriften en een man die enigszins model stond voor wat men als ‘een schrijver’ zag: teruggetrokken levend, geen lolbroek. Zijn boeken waren   ‘moeilijk’ en hadden bijzondere titels: De hotelier doet niet meer mee, Vijf vadem diep, Thanatos aan banden, De toekomst van de religie. Maar ook wel opzienbarende: De dokter en het lichte meisje, De ziener, De schandalen . Zijn uitvaart kreeg veel aandacht: het Journaal, radio, dagbladen en een speciaal dubbelnummer van het literair tijdschrift Maatstaf.    Hoog en laag   Ik was bijna 19 jaar en kende twee romans: Zo de ouden zongen... (best goed, vond ik toen) voor mijn boekenlijst HAVO,   en Terug tot Ina Damman (ongelooflijk goed, uiteindelijk

  K. Schippers leerde ik kennen via de boeken van C. Buddingh’. Deze Dordtse schrijver, hoewel bijna 20 jaar ouder dan Schippers en zijn zwager Bernlef, sloot begin jaren ’60 vriendschap met beiden en deed daar in zijn fascinerende dagboeken op ontroerende wijze verslag van. Dan is er geen ontkomen aan: je leest K. Schippers (en Bernlef natuurlijk ook) K. Schippers, pseudoniem van Gerard Stigter, overleed donderdag 12 augustus.   Invalshoeken Nooit eerder K. Schippers gelezen? Dan wacht u een heerlijke beloning. Namelijk die van een bijna onbegrijpelijke originaliteit. Hij bezag de wereld, zijn wereld vanuit totaal onverwachte invalshoeken, zonder overdreven ingewikkeld te doen. Dat had hij met Bernlef gemeen. En met Buddingh’. Wat zijn werk misschien wat “moeilijk” maakt is juist die originaliteit. Ik bedoel: wat maakt het gedicht Zes zo goed:   Een, twee, drie, vier, vijf, zeven.   In 1972 las ik mijn eerste K. Schippers: Een avond in Amsterdam. Tien gesprekken met B

Op 31 juli wordt Cees Nooteboom, de schijnbaar onvermoeibare schrijver-reiziger 88 jaar. In het boekenprogramma Brommer op zee vertelde hij, prachtig formulerend als altijd over zijn laatste boek, Over het Japanse klooster Kozan-Ji en de beroemde diertekeningen . Een meditatief en toch aards kleinood. Voor nog aardsere bewoners van deze planeet is er ook Japan , al zijn stukken over dit zo fascinerende land. ‘De vraag die mij bezighoudt, is hoe ‘anders’ Japan is,’ schrijft Nooteboom, en die vraag is nog altijd even relevant als toen. Reis-en schrijflust In de jaren ’80 las ik veel Nooteboom. Romans, reisverhalen, kronieken-ik genoot ervan. De onvermoeibare reislust van A. den Doolaard was een groot voorbeeld: “ En dat wilde maar niet overgaan” , schreef hij aan de echtgenote van Den Doolaard. Dat kun je wel stellen. Het is dat de coronacrisis hem dwars zit want anders was Nooteboom allang weer onderweg. Het is van een jaloersmakende vitaliteit! Nu is    ‘thuis’ bij Nooteboom ook relat

  Jeroen Brouwers (1939) is een van mijn favoriete Nederlandse schrijvers. Hij excelleert in romans, verhalen, essays, kritieken en autobiografische stukken, en dat al sinds 1964.  Jeroen Brouwers zit, denkt en schrijft. Na een beroerte in 2014 leerde hij zichzelf opnieuw met de pen te schrijven. Wat een doorzettingsvermogen! In april won hij de prestigieuze Libris Literatuurprijs  2021 met  Cliënt E. Busken , een verhaal dat zich helemaal in het hoofd van de verteller afspeelt. Hoog tijd voor een Boekenblog over deze geweldenaar.   Schrijflevensloop In 1959, schreef zijn toenmalige vriendin in Trouw, gooide hij een manuscript in het water. Zij viste het op, dat wel, maar gepubliceerd is het nooit. In 1964 debuteerde hij dan toch met Het mes op de keel , drie jaar later gevolgd door de al even weinig succesvolle roman Joris Ockeloen en het wachten . Vanaf toen kreeg zijn werk als redacteur bij het legendarische Vlaamse uitgeefhuis Manteau voorrang. Directeuren Angèle Manteau

  WB 27 Zoomend wandelen met Wim Huijser en J.J. Voskuil   Juni 1963   Wim Huijser is 2 jaar oud. Zich hiervan onbewust verschijnt Bij nader inzien van J.J. Voskuil . De auteur beschrijft zijn studententijd tussen 1946-1953 in Amsterdam heel gedetailleerd in maar liefst 1.200 pagina’s. Een roman, fictie, maar zelden was de hoofdpersoon, Maarten Koning , zo makkelijk met de schrijver te vereenzelvigen. Het boek wordt door alle belangrijke critici van die tijd, waaronder bijvoorbeeld Kees Fens welwillend besproken. Toch helpt dat niet wat de verkoop betreft, want pas in maart 1985 komt er een 2 e druk. Maar dan gaat het hard: in april van hetzelfde jaar een derde druk. Vanaf dat moment ben ik de tel kwijt, want een exemplaar van die druk ligt naast me, in paperback. Ik lees het boek in 1987, in drie heerlijke vakantieweken.   Wat een dialogen, wat een beschrijvingen van Amsterdam, wat een eerlijkheid over alles en iedereen en vooral over zichzelf. Uiteindelijk is alles wat Ma

WB 26 Wandelen in een onrustige tijd     In mijn familie en vriendenkring werd tot 1985 niet  gewandeld. Ik  ben van 1952, dus reken maar uit. Ja, op vakantie liepen we vanaf de camping naar zee-een dik half uur, als auto of fiets niet beschikbaar waren. Maar gewoon voor je plezier een eind lopen door bos, hei, strand of polder-nee. Boeken die me enthousiasmeerden door de heuvels in Wales te lopen, een meerdaagse tocht over de lengte van Corsica te maken, of, nog sensationeler, letterlijk aan  bergwandelen  te doen: ik wilde ze niet lezen.     Wandelen stond voor mij gelijk aan ‘zonde van je tijd’. Nu gaat er geen week voorbij zonder dat ik, met grotendeels diezelfde familie en vrienden, een uitgezette route loop door stad en stadsrand of natuur hier vlakbij. Kent u de  Eilandspolder ? Niet ver van Purmerend, Waterland en Amsterdam! Ook als u hem wel kent: ga er weer naar toe, nu op zijn mooist, met de teruggekeerde weidevogels.     Hoe die omslag bij mij heeft plaatsgevonden? Kort gez