Wandelen in een onrustige tijd
WB 26 Wandelen in een onrustige tijd In mijn familie en vriendenkring werd tot 1985 niet gewandeld. Ik ben van 1952, dus reken maar uit. Ja, op vakantie liepen we vanaf de camping naar zee-een dik half uur, als auto of fiets niet beschikbaar waren. Maar gewoon voor je plezier een eind lopen door bos, hei, strand of polder-nee. Boeken die me enthousiasmeerden door de heuvels in Wales te lopen, een meerdaagse tocht over de lengte van Corsica te maken, of, nog sensationeler, letterlijk aan bergwandelen te doen: ik wilde ze niet lezen. Wandelen stond voor mij gelijk aan ‘zonde van je tijd’. Nu gaat er geen week voorbij zonder dat ik, met grotendeels diezelfde familie en vrienden, een uitgezette route loop door stad en stadsrand of natuur hier vlakbij. Kent u de Eilandspolder ? Niet ver van Purmerend, Waterland en Amsterdam! Ook als u hem wel kent: ga er weer naar toe, nu op zijn mooist, met de teruggekeerde weidevogels. Hoe die omslag bij mij heeft plaatsgevonden? Kort gez