Leo's Boekenblog

Ieder mens heeft recht op tenminste één onschuldige afwijking. Die van mij heet -maar ik heb er nog veel meer- Simon Vestdijk. Sinds ik in 1970 Terug tot Ina Damman las, ben ik verslingerd aan Vestdijk. In 2017 ben ik zelfs lid geworden van de Vestdijkkring! Eindelijk eens een goed besluit. Jaarlijks betaal ik nog geen 40,- en krijg daarvoor twee keer per jaar de voortreffelijke Vestdijkkroniek , en toegang tot allerlei activiteiten rond deze grote Nederlandse auteur. Vestdijk vergeten? Simon Vestdijk (Harlingen 1898 – Doorn 1971) werd tussen 1935-1970 beschouwd als de belangrijkste Nederlandse auteur. Iedere roman (uiteindelijk 52!) kreeg een bespreking in talloze dag- en weekbladen; zijn boeken waren voor veel andere schrijvers ijkpunten of zij zelf wel ‘goed bezig waren’. In de jaren ‘60 was hij een geheide kandidaat voor de Nobelprijs voor Literatuur, iets dat maar weinig andere Nederlandse schrijvers is overkomen, misschien Cees Nooteboom. Maar van Vestdijk was het z

Maart 2014,   Christine Kliphuis rijdt naar een werkafspraak in Den Haag als ze, wachtend op het groene licht, van achter wordt aangereden door een appende chauffeur. De gevolgen, onder meer een whiplash zijn tot nu toe nog merkbaar en bepalend voor haar leven. De whiplash   is niet het einde van haar ongeluk maar het begin: Niet Aangeboren Hersenletsel . Een volkomen verstoring van haar leven en haar omgeving. In Klap: als een ongeluk je leven op zijn kop zet (Meander, 2019) beschrijft Christine die ook schrijfster en journalist is, minutieus al die gevolgen. Een pijnlijk boek omdat het haar zo ongelooflijk veel moeite kost op haar ‘oude’ leven-als werkende vrouw, betrokken burger, liefhebbende moeder en partner, goede vriendin van velen- op te pakken. En dat niet alleen: ook het duidelijk maken dat de weg terug naar het ‘normale leven’ niet op een presenteerblaadje wordt aangeboden, is al moeilijk genoeg, ondanks alle begrip van familie en vrienden. De weg terug Hoe mo

Lezen op vakantie-onvergetelijk! Maandag 29 juli 2019. Het is nu echt zomervakantie en de temperatuur geeft aanleiding om eindelijk te genieten. Een week geleden was het zo warm hier dat verstandige mensen binnen bleven met ‘een mooi leesboek’, vaak  met de voeten in een afwasteiltje. Slechts in het hoofd was van alles gaande. Thuisblijven op vakantie hoeft geen straf te zijn Ga je wel weg, dan was het “vroeger” weken lang nadenken welke boeken meegingen naar camping, zomerhuisje of resort. In mijn werkzame leven, zo tussen 1973-2018 was ik   meestal drie weken ‘vrij’ en het was iedere keer weer spannend. Zeker als de ruimte beperkt was. Toch besloot ik al snel: één, hoogstens twee dikke romans die een beetje inspanning vereisen. Boeken waar je ‘door het jaar heen’ geen tijd voor vrij kan maken, omdat je niet lekker ‘dóór’ kunt lezen. Op vakantie heb je die tijd vaak wel: je zag vaak mensen na het ontbijt voor hun tent verdiept   in hun boek en twee, drie uur later ston

Neerlands  Vrouwenvoetbalglorie    Bereiken de Oranje Leeuwinnen  vanavond ( ik schrijf dit woensdagochtend 3 juli) werkelijk de finale WK voetbal voor vrouwen? Dat zou ongehoord zijn! Uiteraard verliezen ze die finale:  “Wij van Oranje”  worden  altijd  2 e  op  een WK  Voetbal.  Ik neem u mee terug naar een tijd dat zelfs het meedoen aan de eindronde van welk kampioenschap dan ook voor het Nederlands mannenvoetbalteam een verre droom was. Winnen van België en Luxemburg ging nog net (en zelfs dat…) en per ongeluk werden de heersende wereldkampioenen Duitsland (1956) en Brazilië (1963) verslagen; verder was het in de jaren ‘50-’60 treurig gesteld met Oranje.    Eddy Lomans, Ratje Verheul, Kick  Wilstra   He t jonge tje dat ik was in 1962 telde elke overwinning als een trofee. Daarover lezen was nog een hele uitzoekerij! Verhalen  als   De  A.F.C.-’ ers ,  J.B.Schuil , met E ddy Lomans   als heerlijke voorbeeldheld waren hoewel steengoed al behoorlijk lang gelede