Lezen op vakantie-onvergetelijk!
Maandag 29 juli 2019. Het is nu echt zomervakantie en de
temperatuur geeft aanleiding om eindelijk te genieten. Een week geleden was het zo
warm hier dat verstandige mensen binnen bleven met ‘een mooi
leesboek’, vaak met de voeten in een
afwasteiltje. Slechts in het hoofd was van alles gaande.
Thuisblijven op vakantie hoeft geen straf te zijn
Ga je wel weg, dan was het “vroeger” weken lang nadenken welke boeken meegingen naar camping, zomerhuisje of resort. In mijn werkzame
leven, zo tussen 1973-2018 was ik
meestal drie weken ‘vrij’ en het was iedere keer weer spannend. Zeker
als de ruimte beperkt was. Toch besloot ik al snel: één, hoogstens twee dikke
romans die een beetje inspanning vereisen. Boeken waar je ‘door het jaar heen’
geen tijd voor vrij kan maken, omdat je niet lekker ‘dóór’ kunt lezen. Op
vakantie heb je die tijd vaak wel: je zag vaak mensen na het ontbijt voor hun
tent verdiept in hun boek en twee, drie
uur later stonden ze relaxed op, klaar voor de boodschappen in de veel te grote
Franse supermarché.
Buddenbrooks op de Wadden
Nadat ik in 1973 op Terschelling me twee verregende weken
had gestort in het leven van de Buddenbrooks familie in Lübeck, het
overdonderende debuut van Thomas Mann, wist ik het: dat soort boeken
moet ik op vakantie lezen. En zo volgden, onder vele anderen, Anna Karenina
(Tolstoj), Bonita Avenue (Peter Buwalda), David Copperfield (Charles Dickens),
De niet verhoorde gebeden van Jacob de Soet (David Mitchell), De idioot
(Dostojevski), De vuuraanbidders (Simon Vestdijk), Far from the madding crowd
(Thomas Hardy), alleen vanwege de titel, The crimson petal and the white
(Michel Faber) en de moeilijkste en
allerbeste: De gave (Nabokov). Twee keer nam ik non-fictie mee, en nog
zie ik de verbijsterde blik van mijn reisgenoot toen ik tien dagen wijdde aan de levensbeschrijving
van Jozef Stalin door Isaac Deutscher. Reizend door de Verenigde
Staten las ik De fatale kust van Robert Hughes, over de
geschiedenis van Australië - een uurtje per dag was ik weer ergens anders…Jaloers
Bij mij is het zo: ‘vakantieboeken’ zitten beter in mijn
herinnering dan vrijwel ieder ander boek. In 1987 liep ik met Maarten Koning
door Amsterdam (Bij nader inzien, J.J.Voskuil) -zelf zat ik te zweten in
Toscane. In Portugal, 1985, genoot ik
dagelijks na een lange wandeling opgewekt van het turbulente en
tragische leven van Klaus Mann, zijn autobiografie Het keerpunt. Zo
is het met alle op vakantie gelezen boeken, ik hoef ze ook nooit te herlezen.
Mijn partner vindt dit, zoals het hoort, vreemd. Zij stoort
zich niet aan mijn advies en gedrag en leest, als het haar uitkomt, vrolijk
verder in de meeslepende thrillers van bijvoorbeeld Henning Mankell. Daar
kijk ik dan licht jaloers naar, want die Wallanderboeken zijn ook geweldig.
De kracht van échte boeken
Een onthutsende ervaring: krijg ik een vakantieboek niet
tijdig uit, dan lukt dat thuis ook niet meer. In 1990 nam ik, na Zuurzoet
en Koning Aap van Timothy Mo te hebben gelezen zijn veel dikkere
en niet vertaalde An insular possession mee. Ik had tijd genoeg in de gîte
in Pamiers, gebonden aan huis met een dreumes van 1 jaar. Machtige roman
over het ontstaan van Hong Kong en het nabijgegelegen Macao. Meesterlijk, want
Mo kan fantastisch schrijven, maar moeilijk! Kwam tot ¾ ent oen eiste het
gewone leven me teveel op. Toch kwam de herinnering aan dit boek me goed te pas
bij de ijzersterke, in Hong Kong spelende tv-serie Strangers (2019). Dat
is de kracht van èchte boeken!
Geregeld
Heerlijke dikke romans werden natuurlijk vooral in de 19e
eeuw geschreven, met als uitblinker Anthony Trollope.Ik ontdekte hem,
dankzij Maarten ‘t Hart, (die zelf nooit boven de 300 pagina’s uitkomt) en
begon na het opwarmertje The Warden (225 bladzijden) aan zijn eindeloze
serie romans,waarbij geldt: hoe dikker hoe beter. Ze zijn helaas vrijwel niet
in vertaling te krijgen, maar het goede nieuws is dat recent zowel Barchester
Towers als Het leven anno nu
(560 en 800 bladzijden) zijn uitgekomen. Uw leesvakantie is dan voor ongeveer
drie weken wel helemaal geregeld.Mijn ontspanning in vakantie is ook een inspanning-alleen voel ik die niet. Daarom: in Schotland duik ik in Our mutual friend, Charles Dickens, 900 wervelende pagina’s. Ligt al 15 jaar op mijn boekenplank, dus het wordt tijd...
Reacties
Een reactie posten