Lezen met Lidewijde Paris

Leo in gesprek met andere vrijwilligers van de Bibliotheek

Vrijwilligers bij de Bibliotheek Waterland zijn onmisbaar: ze doen onderhoudsklussen, ze houden bibliotheken open, ze lezen voor bij kinderen en hun ouders thuis (De Voorleesexpress), brengen boeken bij aan huis gebonden mensen, en helpen nieuwkomers met het leren van Nederlands. Ik vergeet vast nog wat taken. Eén keer per jaar worden die vrijwilligers gefêteerd, niet alleen met een drankje en een hapje maar ook met workshops, want ja, een bibliotheek wil je altijd wijzer laten weggaan dan je binnenkwam.

Een van de workshops ging uiteraard over lezen. Lidewijde Paris, oprichter van

De Lees!ambassade, voorheen directeur en redacteur van uitgeverijen als Querido en Nieuw-Amsterdam en sinds 2018  recensent van MAX Nieuwsweekend, sprak met wel 40 vrijwilligers over de rijkdom van het kunnen lezen, je te verdiepen in boeken, je fantasie te laten werken. Ik zeg met nadruk sprak, want “als u niet meedoet, wordt het een lezing”, en daar had ze nou net geen zin in.

Vaak als men het over lezen heeft, versmalt het gesprek zich tot het lezen van literatuur, van romans, dat geeft op de een of andere manier meer cachet en status. Dat is niet waar het Lidewijde Paris om gaat. In een meeslepend betoog, afgewisseld met vragen aan en interrupties van de aanwezigen,  nam ze ons mee op een verukkelijke leesreis. Die reis begon zonder letters, met  Stille Nacht, een Kerstverhaal zonder woorden, van Frank Flöthmann, een moderne versie van het aloude verhaal.Iedereen begrijpt deze tekstloze vertelling. Hoe kan dat eigenlijk? Dat kan doordat een onverwachte combinatie plaatsvindt op grond van iets dat we delen en kennen, en waarbij die kennis met fantasie wordt aangevuld. Dat gaat vanzelf, niks moeilijks aan.

Met woorden kan dat ook, realiseerde ik me meteen. Ooit sloeg ik natuurbeschrijvingen in boeken van b.v. Louis Couperus en Nescio “gewoon” over. Tijdverspilling, het ging me om de psychologie van de beschreven personen. Totdat me duidelijk werd dat die, toegegeven, vaak ellenlange beschrijvingen van treurwilgen, kreupelhout en pijnbomen ook de weerspiegeling waren van de gemoedstoestand van juist die personen, een soort voorafje vòòr het hoofdgerecht. Dat veranderde de zaak; ik ging al dat landschap, die zonovergoten parken, weelderige bosschages en eindeloze vergezichten anders lezen, ik genoot er zelfs van.

Voor mij was dit wat Lidewijde Paris, die nog veel meer schitterende voorbeelden gaf over lezen, taal, voorlezen en waar dat allemaal goed voor is, ons wilde vertellen: Kijk verder! Eén van die voorbeelden was de eerste bladzij van het boek waarmee Arthur Japin  doorbrak, De zwarte met het witte hart. Een geraffineerd spel met kleur dat de lezer meteen op het verkeerde been zet, maar zò dat de lezer zich meteen maximaal inleeft in de hoofdpersoon, een buitenstaander, zoals altijd bij Japin. Pak die bladzij er maar bij, dan ziet u het meteen!

Méér weten over hoe Lidewijde Paris u nog meer laat genieten van lezen? Begin met Hoe lees ik? Of koop haar geestige scheurkalender, dan krijg je elke dag een roman, ja dan toch een roman!, erbij.Bekijk haar hier:https://www.youtube.com/watch?v=dChaDkEdmOo, dan weet u meteen hoe leuk Why I Love This Book is!

Bibliotheek Waterland, volgend jaar weer zo’n heerlijke enthousiasteling voor een lezing, eh...gesprek!

Leo Willemse (vrijwilliger)