Uitgelezen in 2018

Een van mijn afwijkingen is dat ik sinds onheugelijke tijden bijhoud wat ik lees. Mijn andere afwijkingen leest u niet in dit Boekenblog. Aan het einde van het jaar maak ik de Leesbalans op: ik tel het aantal gelezen boeken en maak ook onderscheid in gelezen romans en verhalen, gedichten en non-fictie. En omdat ik ieder jaar denk dat ik graag in het Engels lees (aan andere talen waag ik me niet) tel ik ook die apart. Het was dezelfde jaarlijkse teleurstelling: drie, waaronder Thomas Hardy, het schitterende en diep-treurige Jude the obscure (1895), en een aanrader voor iedere bibliotheekfan, Chris Paling Reading allowed:true stories and curious incidents from a provincial library (2017).Dit boek moet u via het interbibliothecair leenverkeer opvragen, maar dan heeft u ook wat!

Nog meer onderscheid

Maar deze onderverdelingen zijn me niet genoeg.Ik kies ook periodes uit, want ik denk dat ik alleen maar ‘oude’ boeken lees. Ik las zes boeken van vòòr 1945. Daar waren 2 Simenons bij. Georges Simenon(1903-1989) is misschien mijn favoriete auteur. Van dit fenomeen die zich zo merkwaardig kon opspilitsen in het schrijven van de melancholische verhalen over Commissaris Maigret en in vaak diepzwarte ‘losse’ romans, las ik De weduwe Couderc en De burgemeester van Veurne. Eenvoudig van opzet, broeierig, en altijd intrigerend, en dat geldt eigenlijk voor elke Simenon.

Verrassender voor mij was dat ik maar liefst 18 boeken las die in 2017/2018 zijn verschenen, en 36 uit de periode 2000-2016. Daar zat een soort trilogie bij: Jane Gardam’s boeken over de bejaarde rechter Old Filth, zijn vrouw Elisabeth en zijn rivaal Terry Veneering. Dat zijn meteen de beste romans die ik dit jaar las: Een onberispelijk man, Een trouwe vrouw en Laatste vrienden. Daarmee doe ik Reggie Baay, Het kind met de Japanse ogen, Onzichtbaar van Paul Auster, De boom in het land van de Toradja, Philippe Claudel en Kentering van een huwelijk van Sandor Marai mee tekort. En wie nog twijfelt aan het nut van een leeskring: Paul Auster zou ik nooit hebben gelezen zonder mijn al 25-jarige deelname aan Leesclub Waterland!

 

Biografieën

Voor deze fijne afwijking moet je soms wat meer moeite doen, om ze te lenen, en te lezen. Maar het doorwerken van de meer dan 1000 pagina’s dikke biografie over het turbulente leven van Jan Wolkers, Het litteken van de dood, door Onno Blom was meer dan de moeite waard. Niets blijft de lezer bespaard. Dat is wel bijzonder, die verbijsterende openhartigheid van Wolkers zelf (hij gooide geen snipper weg) en de bereidheid van zijn weduwe om dit aan de openbaarheid prijs te geven. Leest als een roman, zegt men dan. Ik zeg liever: het leest als het opwindende leven van een mens. Om bij te komen storttte ik me hierna in een paar heerlijke onbenullige maar messcherp geschreven boeken van P.G.Wodehouse-nee, niet de wellicht vergeten accordeonist maar de bedenker van de zeer Engelse butler Jeeves.

Zo beweegt mijn leesleven zich van de hoogste literatuurtoppen, onbereikbaar hoog natuurlijk, tot de diepste dalen.Het is maar hoe je het bekijkt. Ik hoop in 2019 een even mooi leesjaar te beleven, en  hoop dat ook voor u. Veel leesplezier!

Leo Willemse

Leo Willemse is bibliothecaris, en werkte tussen 1973-2017 bij de OBAmsterdam. Lezen is  een dagelijkse liefhebberij: romans, verhalen, geschiedenis, sport, natuur, strips-het is nooit genoeg. Hij schreef tussen 2010-2018 375 Boekenblogs, en heeft een Boekenprogramma op AmsterdamFM, 1x 14 dagen op dinsdag, Paperback Radio. Voor de OB Waterland zal hij regelmatig bijdragen leveren