Christine Otten
Een overvolle Ru Parécommunity zoals de voormalige school nu heet, een verwachtingsvolle sfeer en daar kondigt Chris Keulemans, cultureel kwartiermeester in Amsterdam-Noord waar Christine woont, het programma aan. Kenneth Herdigein start en draagt het eerste, beklemmende, hoofdstuk van Die van ons uit zijn hoofd voor. En hoe!Ja, daar moet je een (heel groot) acteur voor zijn.
Niet uit zijn hoofd, maar wel gebaseerd op een enorme kennis van het onderwerp, gedrevenheid en een zekere hang naar cabaret spreekt advocaat Willem Anker ons toe over de zijns insziens schandelijke wetgeving die het mogelijk maakt dat levenslang gestraften geen enkel uitzicht hebben op, ja op wat dan ook. “Ze hebben verschrikkelijke feiten gepleegd, dat maakt hen nog niet tot verschrikkelijke mensen.”
Een van ons
De boekpresentatie is dan nog lang niet afgelopen, maar nu het boek en andere boeken van Christine Otten zelf. In Een van ons probeert Katrien Achenbach haar schrijfblokkade te doorbreken door gedetineerden schrijfles te geven, terwijl Luc, die levenslang heeft wordstelt met zijn uitzichtloze bestaan, Hij doet niet mee met de groep, maar schrijft wel een geheim logboek.
Zoals u al begrijpt, heeft Christine haar ervaringen omgezet in fictie. Ze ìs Katrien natuurlijk niet, net zomin als Luc werkelijk bestaat. Een van mijn stokpaardjes is dat men heel graag wil weten of een roman werkelijk gebeurd is. Nee natuurlijk. Hoogstens gebaseerd op de werkelijkheid. Om het nog ingewikkelder en ongeloofwaardiger te maken plakt men tegenwoordig in bibliotheken graag de sticker WAAR (in de betekenis van waargebeurd) op nonfictieboeken.
In Christine’s eigen woorden: ‘Ik schrijf omdat ik niet opgesloten wil zijn in mijn eigen wereld, mijn eigen leven, mijn eigen lichaam. Door romans te schrijven kan ik iemand anders zijn, een man, of zwart, oud, of weer kind, een moslim, een crimineel, een muzikant, een psychiater. Ik schrijf omdat ik me wil verbinden met andere mensen.’
Dat doet ze dus al sinds 1995 toen de roman Blauw metaal verscheen, gevolgd door de verhalenbundel Engel en andere muziekverhalen. Toen ben ik haar gaan volgen want weinig mensen schrijven in verhaalvorm over mijn muzikale helden John Cale, Nico en Hector Zazou. O.K., ook over Nick Cave, dat is dan geen held van me, maar wel een ongelooflijk getalenteerde muzikant/schrijver. Toen bleek dat Christine in Tuttifruttidorp in Noord woont en graag kwam praten in de OBA bij Radio AmsterdamFM , leerden we elkaar kennen. Zo kwm ik haar geregeld op de NDSMpont tegen. Ik wacht op haar lyrische beschrijving van deze vijftien gelukzalige minuten durende overtocht. Die minuten beginnen overigens pas als de pont vertrokken is, want daarvoor is een rommeltje, die slechts door het meestal voorbeeldige gedrag van de gebruikers geen puinhoop wordt. Christine is op de pont al even aardig als op de vaste wal.
Haar boeken kan ik alleen maar
aanbevelen. In 2011 spraken we uitgebreid over In wonderland, de ook al
gefictionaliseerde ervaring die haar gezin meemaakte wegens officiële
verdenking van betrokkenheid bij terroristische aanslagen. Een adembenemend
boek, zoals alle boeken van Christine die ik las; geschreven op de huid van de
tijd, persoonlijk en zeer gedreven. In Nederland heeft de literaire elite het
wel eens over de noodzaak van ‘straatrumoer’ in de letteren, nu: diè vind je in
haar boeken. Maar niet met de wil om ‘zomaar’ ophef te veroorzaken! Nee, uit
innerlijke noodzaak, om ergens mee in het reine te komen! Christine Otten is een “belangrijke vertegenwoordiger van de huidige schrijversgeneratie”, het stond in de NRC en dan heb je het ver geschopt. Na onder andere De laatste dichters (jubileumeditie!), Rafael, een liefdesgeschiedenis, Om adem te kunnen halen is er dus nu Die van ons. Ze zal veel nieuwe lezers trekken. Dat is meer dan verdiend.
Leo Willemsehttps://www.arcam.nl/ru-pare-community/ ; https://prisonshow.podbean.com/ http://www.christineotten.nl/#over-christine-otten
Reacties
Een reactie posten