Lezen met Lidewijde Paris
Leo in gesprek met andere vrijwilligers van de Bibliotheek |
Vrijwilligers bij de Bibliotheek Waterland zijn onmisbaar:
ze doen onderhoudsklussen, ze houden bibliotheken open, ze lezen voor bij
kinderen en hun ouders thuis (De Voorleesexpress), brengen boeken bij aan huis
gebonden mensen, en helpen nieuwkomers met het leren van Nederlands. Ik vergeet vast nog wat taken. Eén keer per
jaar worden die vrijwilligers gefêteerd, niet alleen met een drankje en een
hapje maar ook met workshops, want ja, een bibliotheek wil je altijd wijzer
laten weggaan dan je binnenkwam.
Een van de workshops ging uiteraard over lezen. Lidewijde
Paris, oprichter van
De Lees!ambassade, voorheen directeur en redacteur van
uitgeverijen als Querido en Nieuw-Amsterdam en sinds 2018 recensent van MAX Nieuwsweekend, sprak met
wel 40 vrijwilligers over de rijkdom van het kunnen lezen, je te verdiepen in
boeken, je fantasie te laten werken. Ik zeg met nadruk sprak, want “als u
niet meedoet, wordt het een lezing”, en daar had ze nou net geen zin in.
Vaak als men het over lezen heeft, versmalt het gesprek zich
tot het lezen van literatuur, van romans, dat geeft op de een of andere manier
meer cachet en status. Dat is niet waar het Lidewijde Paris om gaat. In een
meeslepend betoog, afgewisseld met vragen aan en interrupties van de
aanwezigen, nam ze ons mee op een
verukkelijke leesreis. Die reis begon zonder letters, met Stille Nacht, een Kerstverhaal zonder woorden,
van Frank Flöthmann, een moderne versie van het aloude verhaal.Iedereen
begrijpt deze tekstloze vertelling. Hoe kan dat eigenlijk? Dat kan doordat een
onverwachte combinatie plaatsvindt op grond van iets dat we delen en kennen, en
waarbij die kennis met fantasie wordt aangevuld. Dat gaat vanzelf, niks
moeilijks aan.
Met woorden kan dat ook, realiseerde ik me meteen. Ooit
sloeg ik natuurbeschrijvingen in boeken van b.v. Louis Couperus en Nescio
“gewoon” over. Tijdverspilling, het ging me om de psychologie van de beschreven
personen. Totdat me duidelijk werd dat die, toegegeven, vaak ellenlange
beschrijvingen van treurwilgen, kreupelhout en pijnbomen ook de weerspiegeling
waren van de gemoedstoestand van juist die personen, een soort voorafje vòòr
het hoofdgerecht. Dat veranderde de zaak; ik ging al dat landschap, die zonovergoten
parken, weelderige bosschages en eindeloze vergezichten anders lezen, ik genoot
er zelfs van.
Voor mij was dit wat Lidewijde Paris, die nog veel meer
schitterende voorbeelden gaf over lezen, taal, voorlezen en waar dat allemaal
goed voor is, ons wilde vertellen: Kijk verder! Eén van die voorbeelden was de
eerste bladzij van het boek waarmee Arthur Japin doorbrak, De zwarte met het witte hart. Een
geraffineerd spel met kleur dat de lezer meteen op het verkeerde been zet, maar
zò dat de lezer zich meteen maximaal inleeft in de hoofdpersoon, een
buitenstaander, zoals altijd bij Japin. Pak die bladzij er maar bij, dan ziet u
het meteen!
Méér weten over hoe Lidewijde Paris u nog meer laat genieten
van lezen? Begin met Hoe lees ik? Of koop haar geestige scheurkalender,
dan krijg je elke dag een roman, ja dan toch een roman!, erbij.Bekijk haar
hier:https://www.youtube.com/watch?v=dChaDkEdmOo,
dan weet u meteen hoe leuk Why I Love This Book is!
Bibliotheek Waterland, volgend jaar weer zo’n heerlijke
enthousiasteling voor een lezing, eh...gesprek!
Leo Willemse (vrijwilliger)
Reacties
Een reactie posten