Simon Vestdijk en Godfried Bomans
Toen Simon Vestdijk op 23 maart 1971 overleed, was de literaire wereld van Nederland in rouw. De enige Nederlandse auteur die ooit officieel in aanmerking kwam voor de toekenning van de Nobelprijs voor Literatuur, een man van wie elk boek serieus werd besproken in talloze kranten en tijdschriften en een man die enigszins model stond voor wat men als ‘een schrijver’ zag: teruggetrokken levend, geen lolbroek. Zijn boeken waren ‘moeilijk’ en hadden bijzondere titels: De hotelier doet niet meer mee, Vijf vadem diep, Thanatos aan banden, De toekomst van de religie. Maar ook wel opzienbarende: De dokter en het lichte meisje, De ziener, De schandalen . Zijn uitvaart kreeg veel aandacht: het Journaal, radio, dagbladen en een speciaal dubbelnummer van het literair tijdschrift Maatstaf. Hoog en laag Ik was bijna 19 jaar en kende twee romans: Zo de ouden zongen... (best goed, vond ik toen) voor mijn boekenlijst HAVO, en Terug tot Ina Damman (ongelooflijk goed, uiteindelijk